1 ἀκόρητος, -ον
insaciable, que no se harta de pers. c. gen.
μόθουIl.7.117,
πολέμουIl.12.335, cf. Il.20.2,
μάχηςCol.Memn.62.6 (II d.C.?),
ἀϋτῆςIl.13.621, Hes.Sc.346, 433, 459,
ἀπειλάωνIl.14.479,
ὑμεναίωνMusae.285,
ζήλοιό τ' ἐπισμυγερῶς ἀκόρητοιinsaciables en sus celos para su propia ruina A.R.1.616,
ἀ. ὑσμίνηςNonn.D.32.166,
ἱπποσύνηςNonn.D.37.171,
δαίμων ... κακῶν θρήνωνIGBulg.12.220.5 (Odesos I/II d.C.)
•de un charlatán
τῇ ἀκορήτῳ γλώσσῃGr.Nyss.Eun.2.447, de anim.
παρδάλιες ... προκάδων ἀκόρητοιh.Ven.71, de cosas
οἶστροςNonn.D.48.552.